Ұлы Тұранның ұлдары, Алаштың оғландары бірігіңдер!

Мен өзім екі өкпем қабынып, 42 пайыз зақымданып, 4 күн Тараз қаласында ШЛУ-деп аталатын изоляторда ем алып қайттым.  Онда Үкіметтің бекіткен емдеу үлгісі бар екен. Одан артық ешнәрсе жасамайды. Бір бөлмеде 7 адам жаттық. Ешкімді кіргізбейді, ешкімді шығармайды. Сеңдей соғысқан, сапырылысқан адам, жан тәсілім. Аурулардың ішінде де қоқырсығы бықсығандар да көп екен.  Ешкімді ешкім біліп болмайды. Ереженің нешеуі сақталып, нешеуі орындалмай жатқанын бір Құдай біледі. Сондықтан бәріне шыдам, шыдам, сабырлылық тоқтам, шүкіршілік керек екен. Анализдер  вирустен аман екенімді көрсетті.

Солай десе де, бір -бірімізге демеу, жебеу, сенім, пана, жанашыр болу керек екенін тағы да таразыладым! Барымызбен бөлісейік, бәрі орнына келеді, төгілген толады,жанымыздағылар, оған жанымыз ашып тұрғанын сезінсін.

Менің пайымымен үй жағдайында да тиімді ем алуға болады. Сондықтан біз дәрігерлерге, олар біздерге, адамдар-адам-
дарға мейірім, мейірім, тағы мейірімділік танытуымыз керек. Пендешілікті ұмытқанымыз жөн.  Абай атамыз «біріңді қазақ бірің дос, көрмесең істің бәрі бос» дегені бүгін ең биік тұғырға шығуы тиіс. Сонда ел болып қаламыз, жұрт болып жұмылып қиындықты жеңеміз.

Жасым алты мүшелге келсе де елден асып ақ көйлек киіп, елдің алдына түскенім жоқ, көк көйлек киіп, кердең басып көлбеңдегем жоқ, мүмкіндігінше қоңыр қаздың күйін кешіп, қоңыр тіршілік кештім. Біреу-
ді үркітіп, қорқытып, қызмет бабын пайдалануыма мүмкіндігім болса да еш уақытта әділеттің ақ жібінен аттағам жоқ. Біреуге зорлығымды көрсеткем жоқ, көлеңкемді түсіргем жоқ. Ең қысқа өлеңді Сағынғали Сеитов деген  ағамыз жазыпты….  «Сен де, мен де –Пенде» деген, кім біледі пенделігіміз да болған шығар. Қалай дегенмен қалың жұрттың алдында «редактор едім, сен сүйт, бүйт» деп күнәға батқам жоқ. Өз керегімді,өз қолыммен дайындадым. Өткен ғасырдың жетпісінші жылдарынан бері үйімді әлі соғып жатырмын. Бұл бейшаралығым емес, қанағатшылдығым –ау деп ойлаймын, мүмкін болғанынша айналамдағыларға жақсы көңіл –күй, жақсылық жасауға тырыстым. Тараздағы ауруханада қатты қиналып келген екі адамға мият болам деп, өзім өліп қала сақтадым. Олар біреуі Ақаралда бірі Ақтоғандық Таразда тұрып жатқан бауырларымыз екен.

Оранып, езіліп жатпаңыздар. Ауру үстіңізге еміне береді. Қимылдаңыз, зарядка жасаңыз, денені мүмкіндігінше түгел шынықтырыңыз. Сонда дерт шегінеді.

Кейбіреу ойлар, әркім өзі біледі ғой «бұл Құралбаев кімнің алдында, не айтып, неменеге ақталып отыр» дер. Мен айыбымды айтып емес, ағымды айтып аудан жұртшылығын ынтымаққа, бірлікке, сабырлылыққа, шыдамға, мейірімділікке, жанашырлыққа шақырғым келіп отыр. Қолға алайық, қолдасайық, бірлесейік, індетке бірге тосқауыл қояйық!

Ертеңге қалдырмай ауыл-ауылда қор құрайық! Ол қаржылай болсын, ол заттай , дәрі дәрмектей болсын. Әйтеуір қажет біреуге пайдасы тиердей болса болды.

Байқайсыздар ма, ата-бабаларымыздың ата дәстүрлері кейбір пірсіздерді, табаны тайғанақ, бүрсіздерді сабаға, тәубеге шақырып, мойынсұндырып, келе жатқан жоқ па?! Жиып беретін жүрек жылуы қайда, асарлатып абыройыңды асыратын жақсы дәстүр қайда?  Неге біз тек өзімізді ойлайтын, өзімшіл болып бара жатырмыз.

Алыстан келген қонаққа астындағы атын  сойып сыйлайтын мырзалар қайда? Ұлттық тағамдарымыз-
дың өзі, өзін өзі тұғырына шығарған жоқ па! Біз ұлы халықтың ұрпағымыз ғой!

Жасым соншаға келсе де өткен жылы аудан әкімінің ұйымдастыруымен жастармен, зиялы қауыммен бір әдемі кездесу өтті. Сонда Аспара ауылындағы мектептен жас мұғалім, әкем маған, — «Балам мен  сендер ұялмайтындай  ғұмыр кештім. Сен де ұрпағың сен үшін ұятқа қалмайтындай еңбек ет, өмір сүр» деді деп, сөзбе- сөз есіме сақтап қалмасам да келелі сөз айтты.  Қатты риза болдым. Шіркін, әрқайысымыз сондай болсақ қой.

Тағдырдың мезгілсіз садақтан шығып кеткен жебесінен  мерт болған, кезінде біздің ауданымызда әкімнің орынбасары болып істеген Өмірбек Жампозов деген азамат бір нәрсеге риза болса керек, қолымды алып тұрып «Секе! Елдің бәрі сіздей болса, баяғыда коммунизм  орнайтын еді ғой» деген сөзі құлағымнан шыңылдап әлі кетпейді, кім біледі.

Кешіріңіздер! Бірді айтып, бірге кеттім бе?

Баяғыда бабаларымыз, қалың, іргелі халқымыз барлық індетке қарсы тұрып, қиындықты жеңіп шыққан.  «Ақтабан шұбырынды, Алқакөл сұламадан» өткен, «Елім-айлап» елін сақтап қалған, 41-дің қырғынынан да бой түзеген. Қол ұстасайық, қор құрайық! Бір күнді «Мейірімділік жасау күні» етіп, белгілейік. Сол күнде ауылды, ауданды
түгел адыраспанмен аластап, жын-шайтаннан тазартайық!

Бес саусақ бірдей емес. Солай десе де жақынымызды да, өзімізді де нәубеттен сақтап қалатын өзіміз. Егер сөзім, ұсынысым көңілдеріңізге қонып жатса қуаныштымын, болмаса өз сөзім өзімдікі. Пейілім, ниетім, арман-мұратым түзу, ақ.

«Жақсы сөз-жарым ырыс» екенін ұмытпайық!

Сарымолдаев ауылы тұрғындарының бастамасын қолдап, игі дәстүрді жалғастырайық!

Серік Құралбай,

аудандық қоғамдық кеңес төрағасы.